Dag 21, 31 juli.
Vandaag de laatste dag.
3 weken gaan snel voorbij, gelukkig is er mijn blog, dan kunnen we alles terug beleven.
Er zijn zoveel indrukken, zoveel dingen, zoveel vanalles, dat ik heel erg blij ben om het te kunnen nalezen.
Ik krijg mails om hotels te beoordelen en ik moet al goed nadenken over welk hotel het gaat.
De ene herinnering vervaagt de andere, vooral als ze zo snel op elkaar volgen.
We huren vandaag voor de hele dag fietsen. We wagen ons op de straat, gelukkig is San Francisco een fietsstad en zijn de fietsroutes goed aangeduid.
Ons doel vandaag: fietsen langs het water naar de Golden Gate Bridge, over de brug rijden en verder rijden tot Sausalito en neen, we nemen geen ferry terug, we fietsen terug.
Het is een pittige rit, heel erg felle tegenwind, maar dat is alleen maar goed voor het terugkeren.
‘Als de wind niet draait’ zegt Oona cynisch.
We moeten haar van in het begin al oppeppen.
Haar fiets is slecht en ze kan niet goed schakelen.
Aan Mason Fort hebben we een pittige helling op te fietsen. We rijden verder tegen de felle wind in langs de Parkweg naar de brug.
De helling naar de brug is reuze pittig en best wel lang. Maar we komen er!
Het is heel druk op de brug. Voetgangers respecteren hun zone niet en er zijn ook tegenliggers met de fiets.
Maar hoe verder we rijden, hoe minder volk.
Eens over de brug, zetten we de afdaling in.
We gaan snel, ik denk al aan de terugrit, dat zal een ferm stukje klimmen worden.
Nadien is er terug een lang stuk vals plat.
De mannen rijden hun wedstrijdje en wij blijven achter.
Warre rijdt Steven op heuveltjes uit het wiel, Steven moet lossen, de ‘puncher’ a.k.a. Warre is niet meer bij te houden.
De meisjes komen achter, ik duw Oona naar boven. Moedig haar, een beetje streng aan, dat ze moet blijven trappen.
Ik ben eigenlijk gewoon een beetje lastig omdat wij helemaal alleen moeten fietsen en de boys in geen mijlenver te zien zijn, omdat ze persee hun wedstrijdje moeten rijden en dat we toch al weten wie de winnaar is.
Sausalito heeft hele mooie huisjes langs de kustlijn. We stoppen aan een bankje in de zon, rusten een beetje en genieten van de omgeving.
Enkele kinderen volgen zeilles op het water, andere mensen liggen languit in het gras te genieten van de zon.
Sausalito voelt een beetje mondain.
Warre wil weten wat een huisje kost en stopt bij het raam van een immokantoor.
Een huisje aan de zee kost 2,6 miljoen dollar en een huisje op de berg met ski-acces kost een kleine 14 miljoen dollar.
Ferme prijzen evenredig aan de beklimmingen die wij nog moeten doen.
Gelukkig ook veel afdalingen.
Oona heeft haar 2de adem gevonden en deze keer fietsen we met ons 4 samen.
Veel leuker en ik voel me veel meer op mijn gemak als ik mijn gezin rond mij zie.
Op het einde is er een echte beklimming, de snelle afdaling van de heenrit.
Straf ding maar het lukt ons.
Oona gaat de laatste rechte lijn terug op de trappers en wordt door Warre geduwd.
Daarna is het easy peasy. Op de brug waait het heel erg en de wind is echt heel koud. Ondertussen zit de brug helemaal in de wolken.
Onze weg richting Union Square gaat heel vlot, we hebben hevige wind in de rug.
Oona heeft echt haar grens verlegd. We hebben ongeveer 30km gefietst.
Big shout-out naar Oona!
We gaan ook eens naar een echte diner: Lori’s diner. Leuk om even op adem te kopen en het is er totaal niet druk.
We gaan naar ons hotel om van onze laatste avond te genieten.
Aangezien we na 20u liever niet meer op straat komen, bestellen we via Uber eats, hamburgers en eten die in ons bed op.
Je moet dat toch ook 1 x in je leven gedaan hebben hé.
We praten over de komende weken: dat we dan weer normaal gaan eten en vooral heel veel groenten en fruit zullen eten.
Hier hebben we wel groenten en fruit gegeten maar veel te weinig.
We bestellen onze Uber taxi voor morgen, we checken in voor ons vliegtuig, we maken onze valiezen klaar en kijken nog een beetje tv.
Het zit er bijna op onze zotte reis.
Tot morgen. X