Dag 16, 26 juli
We verlaten vroeg onze studio.
Op Oona haar lijstje stond: de Hollywood letters gaan bezoeken.
We banen onze weg doorheen het verkeer van L.A. dat heel erg druk is.
Eerst een beetje de foute weg, want ik had geen goede research gedaan. Een vriendelijk Amerikaan helpt ons verder en geeft ons het juiste adres.
Aangekomen moeten we een stukje wandelen, we zien de letters verschijnen en denken we: ‘oei zijn dat de letters?‘ Ze zijn een beetje klein uitgevallen. We krijgen ook een mooi zicht over L.A.
Op ons pad ligt ook het ‘Griffith Observatory’ hier werd een scène opgenomen van Lalaland, tot mijn grote vreugde. Mijn andere gezinsleden denken helemaal anders over deze film. Ik vind die zooooo mooi. Dus laat me even in mijn bubbel dat Ryan Gosling en Emma Stone hier ook hebben gewandeld.
We doen een wandelingetje rond het observatory. Een fris windje koelt ons een beetje af en de skyline van L.A. lijkt eindeloos.
Volgende stop: Warner Bros Studio’s. Het gaat vlot met het aanschuiven voor onze tickets. We hebben eigenlijk al altijd heel veel geluk gehad met de wachtrijen.
We beginnen aan een tour door straten waar echte huizen gebouwd zijn, die dienst doen als kantoren en tegelijk als filmset. ‘Use your imagination’ elke groot gebouw dat hier kantoor is, kan een ziekenhuis, station, school zijn. We rijden door de jungle en is zelf een Lagoon, een lege vijver tussen bamboe die kan gevuld worden. In deze mini jungle werd de eerste film van Jurrasic Park opgenomen. We rijden in ons open golfkarretje voorbij de koffie zaak waar Mia (Emma Stone) werkt in Lalaland.
Warre herkent huizen van Pretty little liars... er is veel heel veel.
Binnen krijgen we heel wat kostuums en attributen te zien waaronder enkele van Harry Potter, tot heel veel blijdschap bij ons kindjes.
We kunnen in de set van friends zitten, vanalles uittesten met een greenscreen, technieken proberen die voor de hobbit werden gebruikt.
We krijgen een inkijk hoe het werkt met het geluid van een film. 3 lagen worden er op elkaar gelegd en gefinetuned.
Warre en Oona mogen ook eens een
Oscar vasthouden.
Het is hoogtijd om onze weg verder te zetten. In onze route hadden we beter onze volgende stop een beetje dichter gelegd. We willen heel graag eens naar Ventura gaan en dat is al 1,5u rijden vanaf de studio’s en we logeren nog eens 2,5u verder in San Simeon.
Dus we zullen pas laat in onze Lodge aankomen.
We rijden het drukke L.A. uit, het is heel druk, dan weer doorrijden dan weer files. Het is opletten geblazen.
Eens we de drukte uit zijn en de kustlijn zien verschijnen krijgen we er een prachtig landschap bij. Eentje weeral helemaal anders dan de voorbije dagen. Het zijn hoge steile heuvels met grassen, veel bomen.
De pier van Ventura zien we naderen. We parkeren ons en stappen uit. De geur van echte zee komt ons tegemoet. Je ruikt het, je voelt het.
Het is er ook een heel pak frisser.
De woeste zee kletst tegen de pier, we lopen tot het einde van de pier. Ventura is een mooie plek, schattige huizen, proper stadje. Jammer dat het gewoon stoppen en doorrijden is.
San Simeon wacht op ons. Onze weg langsheen de kust wordt nog mooier, door de zonsondergang. Er is geen wolkje aan de lucht en we krijgen een prachtig kleurenspel.
Nadat de zon in zijn pracht is verdwenen, komen de een hele tijd later aan in het donkere San Simeon.
We worden in de lobby verwelkomt door valse tonen van de karaoke die in de bar aan de gang is. Tot jolijt van onze kinderen maar pijnlijk voor onze oren.
De volgende stem die zich aan het volgende nummer waagt, is dan weer veel beter.
We checken in en gaan naar onze lodge.
Tot onze grote verrassing hebben we 3 bedden tot onze beschikking. 1 kingsize, voor ons uiteraard en 2 queensize. Nu kan Oona zeker haar hele bed inpalmen.
Er is natuurlijk een discussie wie waar slaapt, blad steen schaar dan maar.
We gaan nog even kijken naar de karaoke in de bar. We komen binnen en een jonge heer zingt de pannen van het dak met een Spaans nummer. De sfeer zit er goed in en hij heeft het publiek mee. Het is net alsof we in ‘the voice’ zitten.
Ik neem de latino wel in mijn team.
We krijgen een hand van de organisator, volgens mij een Elvis fan. Hij heeft hetzelfde kapsel, maar gezien zijn leeftijd zijn zijn haren wel wat uitgedund. Zijn vrouw zit aan de knoppen van de P.A. en ze is hilarisch.
Jammer dat ik geen foto heb gemaakt. Ik was te moe denk ik.
De eigenaar van de bar meldt ons heel vriendelijk, dat er geen kinderen aanwezig mogen zijn in de bar als het restaurant gesloten is. ‘It’s the law.’
Tot grote ergernis van Warre, want hij wou heel graag eens met Steven poolen.
Tja, land van uitersten.
We zakken weg tussen de zachte lakens van ons groot bed en we vallen als een blok in slaap.
De vermoeidheid van we roadtrip begint te komen. We spreken af dat we nu niet meer gaan crossen van het een naar het ander, maar gewoon gaan genieten van de omgeving.
Ahja en hier is nóg frisser, zo’n 16 graden.
De meisjes hebben het echt koud.
De weersverwachting voor morgen: na het optrekken van nevel en mist, krijgen we een mooie zonnige dag met maximum temperaturen van 25 graden. Heerlijk na al die hitte.
Steven is verwonderd van het klimaat dat snel verandert op die 300km.
Al snel vallen we als een prins en prinses in een diepe slaap in ons kingsize bed.